Wiosną uśmiechają się do nas z każdego, zielonego trawnika – malutkie białe, różowe i różowo białe kwiatki, które o zmierzchu zamykają swoje kwiatostany. Stokrotki trwałe, bo o nich mowa, to bylina, która nazywana jest również stokrotką łąkową czy pospolitą. Kwiaty te rosną często w dużych kępach, zdobiąc pięknie ogród czy zwykły skwerek. Występują praktycznie wszędzie tam, gdzie znajduje się wiosną trawnik. Będą na nim, co rano rozchylać swoje płatki, aż do początku lata.
Dzięki nim powstają piękne, barwne kobierce. Są rośliną łatwą w uprawie i niewymagającą. Ich gęste kwiatostany złożone są z wewnętrznych kwiatów rurkowych i zewnętrznych języczkowatych. Każdą, krótką łodyżkę (ok. 20 cm) okalają, zebrane w rozetę, łyżeczkowate lub podłużne liście. Można z nich tworzyć rabaty kwiatowe i piękne kobierce lub po prostu rozsiewać po trawniku, by potem rosnąc tworzyły naturalne i malownicze skupiska. Stokrotką trwałą można również cieszyć się w domu, jeśli zostanie posiana w doniczce czy w skrzynce balkonowej. Dzięki niej każdy taras, balkon czy mały, przydomowy ogródek, zyska na urodzie. Kwiaty te wytrzymują niskie temperatury, które często zdarzają się jeszcze na początku każdej wiosny. Najbardziej lubią rosnąć w dobrze nasłonecznionych lub półcienistych miejscach o glebie żyznej i umiarkowanie wilgotnej.
Stokrotka trwała – czego o niej nie wiesz?
O stokrotkach, choć są tak popularne, wiedza nie jest zbyt powszechna. Te małe kwiatki skrywają kilka swoich tajemnic. Przede wszystkim należą do największej rodziny roślin na świecie. To rośliny naczyniowe, w których woda i wartości odżywcze krążą w całej roślinie. Stokrotki stanowią 10% wszystkich roślin, kwitnących na ziemi i znajdują się na niej prawie wszędzie, poza Antarktydą. Ich nazwa pochodzi od staroangielskiego słowa „daes eag”, które oznacza „oko dnia”. Nazwa ta oddaje ich naturę, ponieważ codziennie o świcie ich kwiatostany otwierają się, po tym, jak o zmierzchu zamykają się na całą noc. Ta ogromna rodzina roślin, została sklasyfikowana przez botaników w 1792 roku, pod nazwą Compositae. Naukowcy, którzy tego dokonali, to Paul Dietrich Giseke, niemiecki botanik oraz jego bliski przyjaciel, szwedzki ojciec współczesnej taksonomii Carl Linneusz.
Stokrotka to w zasadzie dwa kwiaty w jednym. Białe lub różowe czy czerwone płatki, to jeden kwiat a skupisko żółtych płatków wewnętrznego dysku, tworzącego tzw.„oko”, to, tak naprawdę, kolejny kwiatek. Główki stokrotek są smacznym dodatkiem do dań. To jadalna część tej rośliny, zawierająca dużo witaminy C. Stokrotki wykazują również działanie lecznicze, ponieważ spowalniają krwawienie, łagodzą niestrawność i kaszel. W homeopatii stokrotka ogrodowa stosowana jest jako specyfik, działający łagodząco na ból pleców.
Niekontrolowany rozrost kolonii stokrotek może prowadzić do tego, że staną się one tak niechcianymi gośćmi w ogrodzie, jak chwasty. To rośliny odporne na atak większości insektów oraz działanie pestycydów. Mali producenci miodu, czyli pszczoły, uwielbiają stokrotki, dlatego warto je wysiewać w pobliżu siedlisk tych owadów.
Stokrotka to symbol czystości i niewinności, dlatego pewnie tak często była dawniej wykorzystywana do plecenia wianków, które zakładały na głowy niezamężne wiejskie kobiety.
Ten niewielkich rozmiarów, ale bardzo wytrzymały kwiatek będzie ozdobą każdego trawnika, dlatego warto je wysiewać, by cieszyć nimi oczy przez całe lato.